Capitol Reef, Bryce Canyon en Zion National Park in het zuiden van Utah

Het lijkt inmiddels alsof we al een eeuwigheid op weg zijn. Toch is het pas maar een paar weken. We hebben dan ook al zoveel gezien! Net zoals Arizona laat de natuur van Utah een enorme indruk achter. Om de zoveel tijd ziet de wereld er weer compleet anders uit. Heerlijk! Utah heeft maar liefst 5 National Parks tot zijn beschikking. Wij bezochten er 3: Capitiol Reef National Park, Bryce Canyon National Park en Zion National Park. Allemaal compleet anders maar ongekend mooi!

Capitol Reef National Park

Vanuit Hanksville rijden we via route 24 de oostkant van het park binnen. Hoewel de rit maar een half uur duurt verandert de natuur van een woestijnachtig gebied naar een maanlandschap gecombineerd met badlands. Het blijft ons continue verbazen.

Ongeveer halverwege het park kom je pas het visitor center tegen. Maar we hadden de dag van tevoren wat onderzoek gedaan en al wat dingen genoteerd die we wilden zien voor we bij het center aankwamen. We kwamen oude replica huisjes tegen van mensen die hier lang geleden leefden. Ook kwamen we weer prachtige petroglyphs tegen van de indianen en maakte we een wandeling naar Hickman Bridge. Hickman Bridge is een natural bridge. De wandeling daarnaartoe is ongeveer 1,4 km. Gelukkig was het nog vroeg op de dag dus niet te heet om rond te wandelen.

Capitol Gorge

Bij het visitor center begonnen we aan de 40 km lange Scenic Drive die zuidwaarts het park in loopt. We stopten onderweg hier en daar voor een foto maar reden eigenlijk direct door naar het laatste stuk, Capitol Gorge Road, een onverharde weg van bijna 4 km in een kloof. Hobbelig met soms flinke kuilen maar goed te doen met een gewone auto.

We lopen hier de gelijknamige trail, een gemakkelijke wandeling van iets meer dan 3 km. We besloten de wandeling iets langer te maken door op zoek te gaan naar ‘The Tanks’. Dit zijn natuurlijke putten die worden gevuld door regenwater. Het begin van het pad staat duidelijk aangegeven maar eenmaal boven raakten we de weg een beetje kwijt. Gelukkig vonden we snel het pad weer en kwamen we uit bij de Tanks.

Donkere wolken pakten zich langzaam samen en kwamen steeds dichterbij. Snel liepen we terug naar de auto. Mocht het flink gaan regenen dan kunnen er plotselinge overstromingen ontstaan. Overal wordt hiervoor gewaarschuwd. Hierin wilde we natuurlijk niet vast komen te zitten. Hoe dreigend de lucht ook was, de zon bleef de overhand houden en we genoten er nog even van tijdens de lunch.

Terug naar Route 24 en op naar Bicknell

Vanuit het zuidelijke puntje reden we het visitor center weer voorbij om het park uit te rijden over de route 24. De wind wakkerde flink aan en overal hingen er donkere wolken. Toch besloten we nog wat te gaan lopen. Kort bezochten we Panorama Point, en eenmaal bij de Goosenecks Overlook begon het te regenen. Rennen naar de auto!

In de auto wat zitten bakkeleien of het droog zou worden of dat we maar naar het hotel moesten rijden. Maar gelukkig werd het snel droog en liepen we de Sunset Point Trail. Op de terugweg begon het ook hier weer te regenen. Tijd om naar het hotel te gaan!

We overnachten in het plaatsje Bicknell, in een hotel genaamd Aquarius Inn, de enige plek waar we een goedkoop en beschikbaar hotel hadden kunnen vinden.

Inmiddels viel het er met bakken uit. De dame aan de balie was erg aardig en kwam oorspronkelijk uit Californië. Was wel wennen om hier te wonen in een dorp van niks, vertelde ze ons. We vroegen waar de supermarkt zat: ’10 km verder in een ander dorp’, zei ze, ‘en je hebt geluk dat het zaterdag is, anders was het gesloten en ook het enige restaurant hier in het dorp is dicht op zondag. Zo irritant, wat moeten mensen dan eten?’ Goed punt want daar hadden we nog niet over nagedacht. Zelf moesten we ook nog boodschappen doen en wat bleek dat ze bij het tankstation ook niets fatsoenlijks hadden. Gelukkig hadden we nog genoeg voor ontbijt, dan maar boodschappen morgen onderweg doen (en hopen dat er iets open is op zondag…).

Bryce Canyon National Park

De wekker ging erg vroeg want we hadden een drukke dag gepland. Het was fris maar het zonnetje scheen heerlijk! Vanuit Bicknell reden we over route 12, een scenic route, naar Bryce Canyon. Onderweg kwamen we verschillende herten tegen, genoten we van de zonsopkomst en reden we zelfs op de top van de berg nog door de sneeuw!

We deden een poging om boodschappen te doen in het plaatsje Boulder. Maar hier ging de supermarkt (ofja zoiets) pas een uur later open dan op Google Maps aangegeven stond. Handig… Uiteindelijk kwamen we aan in Bryce, het plaatsje net voor het National Park. Hier was gelukkig een klein supermarktje waar we bananen kochten voor $1,10 per stuk en een droog simpel brood voor $5! Ze weten wel wat ze vragen…

We kwamen dus wat later in de ochtend aan bij de deuren van Bryce Canyon. Er werd ons verteld dat het super druk was dus waren waren we voorbereid op lange rijen en zoeken naar parkeerplaatsen. Er was echter vrijwel niemand. We liepen kort door het visitor center en vroegen om informatie aan een ranger. Zoals gewoonlijk kregen we goede tips.

Tegen het aanraden van de ranger in reden we naar Sunset Point op zoek naar een parkeerplek. Hij zei dat het hier erg druk kon zijn. Maar bij aankomst reed net een auto weg en wij hadden een mooi plekje, direct naast de trail. Soms heb je een beetje geluk! We aten wat en maakten onze tas klaar voor een korte wandeling over de Rim naar Sunrise Point en hier zouden we de kloof inlopen om de Queens Garden Trail te combineren met de Navajo loop Trail. Zo kreeg je een mooi rondje en zouden we weer bij de auto uitkomen.

Bryce Canyon doorkruisen

Echter vonden we de wandeling zo mooi en het ging eigenlijk allemaal prima (niet nadenkend dat we alleen bergaf liepen). Ik stelde voor om de route langer te maken en een deel van de Peekaboo Loop Trail erbij te nemen. Dit was een andere wandeling die de ranger aangeraden had. Zo hadden we beide trails in een keer.

In dit geval wat goes down must go up en dit deel van de trail liep dus ook alleen maar omhoog. En ook nog hoger want we liepen naar Bryce Point, een van de hoogste punten van het park! Met benen die niet meer vooruit wilden kwamen we aan bij het uitzichtpunt, maar de wandeling was het dubbel en dwars waard! We hebben letterlijk de Canyon doorkruist, fantastisch!

Vanuit Bryce Point zagen we Sunset Point te liggen maar het leek zó ontzettend ver weg. De Rim Trail liepen we terug naar de auto. Deze had gelukkig veel minder hoogteverschil. 11 km later kwamen we aan en liepen direct naar de picknickplek om rijst en bonen te koken. Flinke maaltijd na het wandelen hadden we wel nodig, want we hadden niet ingecalculeerd om zoveel te gaan wandelen. Onze bananen en muesli bars waren dan ook al lang op.

Voldaan reden we naar het kleine plaatsje Panguitch om te overnachten in het Lamplighter Lodge Hotel. Omdat we in Bryce al een flinke wandeling hadden gelopen twijfelden of we wel de bekende Angels Landing wilden wandelen in Zion, een van de pittigste hikes die we deze vakantie zouden wandelen. Willem haalde me toch om. We moesten dus nog wat eten kopen voor tijdens de hike. Alleen de Family Dollar was open waar we muesli bars en powerade kochten voor extra energie onderweg. Verder maakte ik nog een hoop boterhammen met pindakaas klaar en nam ik een stoot suikertabletjes en trailmix mee. Wij waren er klaar voor!

Zion National Park

Voor zonsopkomst waren we al op pad om naar het Zion National Park te gaan. We hadden gelezen dat het er behoorlijk druk kan zijn dus besloten we er maar vroeg bij te zijn voor een parkeerplek bij het visitor center. Zonder problemen kwamen we binnen en de weg naar het visitor center was heerlijk rustig. Onderweg stopten we kort bij Checkerboard Mesa, een grote rots met lijnen zoals een schaakbord. Ook kwamen we een aantal big horn sheep tegen die in de vroege ochtend aan het grazen waren op de rotsen.

In het Zion National Park was het hoogseizoen al in opkomst, daarom reden er speciale shuttlebussen die je overal naar toe brengen. Om de 6 minuten is er een bus en het is super goed geregeld met informatie over het park tijdens het rijden.

Het bewandelen van de Angles Landing

Onze eerste stop was dus de Angles Landing Trail. Angles Landing is de grootste losstaande rots in de kloof van het Zion National Park. Zo groot dat de ontdekkers zeiden dat alleen engelen hier op kunnen landen. In de afgelopen jaren zijn er dus ook al een 7 tal mensen overleden. De wandeling is 8,7 km (retour) met een hoogteverschil van 450 meter. Gemiddeld doe je er 4 a 5 uur over.

Met een handjevol andere mensen stapten we de bus uit om aan deze grote wandeling te beginnen. Ik vond het toch wel een beetje spannend. Had namelijk gelezen dat het echt zwaar is en dat veel mensen omdraaien tijdens het lopen. Maar goed op de foto’s zie je een stevige Amerikaan (no offence) klimmen dus ik dacht hoe moeilijk kan het voor mij dan zijn?

Het beginstuk was nog prima te doen. Zigzaggend omhoog terwijl je andere mensen al tegen een andere rotswand omhoog zag schuifelen. Hoe hoger je kwam hoe mooier het uitzicht over de vallei werd.

Onderweg haalden we zelfs wat mensen in bij de Refrigerator Canyon (koudste stuk van de wandeling) en pufte we Walter’s Wiggles (21 haarspeldbochten tegen de bergwand) omhoog. Eindelijk kwamen we uit bij Scout Lookout. Het grootste gedeelte zat er op, nog maar 1,6 km te gaan. Hoewel het uitzicht op dit laatste stuk gemakkelijk lijkt en je denkt er bijna te zijn, is dit echt gezichtsbedrog. De meeste mensen draaien op dit punt namelijk om. We gingen even zitten en aten en dronken wat.

Het laatste stuk bestaat vooral uit klimmen en jezelf vasthouden aan een stalen touw dat met palen vast geboord zit in de rotsen. Of jezelf vasthouden voor je leven is het meer. Aan beide kanten kijk je direct de afgrond in. Willem met zijn hoogtevrees vond het op sommige plekken toch wel eng. En ik heb geloof ik duizend keer tegen hem gezegd dat die zich goed vast moet houden en uitkijken waar die loopt.

Het leek een eeuwigheid te duren voor we op de top aankwamen. Elke keer denk je: Ik ben er! En dan nee moet je nog verder omhoog. Eenmaal op de top was ik ineens erg uitgeput (we hadden amper pauzes gehouden) en had ik het gevoel dat ik moest overgeven. Willem maakte een paar foto’s en ik maakte, tussen mijn misselijkheidsvlagen in, vrienden met een kleine chipmunk die op zoek was naar eten. Ik besloot snel weer naar beneden te gaan voordat het echt mis ging. Wat een domper weer, maar het uitzicht was geweldig! Zion National Park is zeker onze favoriet!

Weer terug naar de kloof

De misselijkheid was denk ik het resultaat van spannend vinden en druk maken dat we heelhuids op de grond aan zouden komen, in combinatie met te weinig pauzes houden. Niet nieuw voor mij, ik ben vaak misselijk als ik iets spannend vind ondanks dat ik er erg enthousiast over ben. Weer bij Scout Lookout was ik weer helemaal prima. Inmiddels was het een stuk drukker geworden en het kleine pad delen met andere mensen is echt geen pretje. Ik kan me niet voorstellen hoe het er hier in de zomer aan toe gaat. Het verbaast me niet dat er dan niet meer doden vallen.

Op Scout Lookout staan ook een tweetal toiletten die gesloten waren door veelvuldig gebruik. Alleen bij hoge nood mocht je die nog gebruiken. Ik besloot eens een kijkje te nemen. Veelvuldig gebruik? Het beeld van een toilet vol tot aan de rand schoot me al te binnen en samen met de geur die op me af kwam begon ik al bijna te kokhalzen. Dat bleek niet het probleem te zijn maar wel het feit dat uitwerpselen werkelijk overal tegen aan zaten. Ik heb wat gezien op verschillende festivals maar dit sloeg echt alles! Ongelofelijk hoe vies mensen iets kunnen maken. Hoe moeilijk kan het zijn vraag je je dan af. Nu kwamen die squat oefeningen van de laatste maanden toch nog even goed van pas.

Uitgeput kwamen we weer aan in de kloof. Het kost wat moeite maar wat een ervaring! Uiteindelijk me druk gemaakt om niets. We namen de bus verder naar de Narrows, een smal stuk van de kloof waar water doorheen loopt. Los van het feit dat onze benen niet vooruit wilden was het water ook erg koud dus deze wandeling sloegen we over. Een enkeling waagde zich aan de wandeling zonder speciale kleding, maar ze kwamen toch al snel weer terug.

Na een lekkere late lunch bij de lodge hielden we het voor gezien. Bij het visitor center maakten we nog gebruik van wifi om een hotel te zoeken. Zion National Park was geweldig maar nu is het tijd voor een nieuwe staat en een paar dagen rust!

Klik hier door naar het volgende blog.
Nevada: Las Vegas en omgeving