Wonen in Singapore

Mijn ervaring met vinden van en werken voor een lokale baan in Singapore

Na maanden twijfelen, piekeren en denken ‘wat zullen anderen nou niet denken?’, maakte ik voor mijzelf eindelijk een belangrijke keuze: Ik nam ontslag bij mijn lokale baan in Singapore. Ik zette onnodige gedachtes van anderen aan de kant en koos puur voor mijzelf. Want wie wil er nu elke dag dingen doen waarvan je ongelukkig wordt? Het ergste is, een jaar later deed ik weer precies hetzelfde! Waarom? Dat vertel ik je in dit blog.


Een nieuw land dus opnieuw baanonzekerheid

Zoals de meeste wel weten werkte ik in Amerika als dierenartsassistente in een dierenasiel. Dagelijks hielpen we tientallen dieren om beter te worden en klaar te stomen voor een nieuw thuis. Dit was 100% de baan van mijn dromen. Ik zeg het niet graag, maar ik vond het erg om deze op te zeggen en mis het werk wat ik daar deed tot op heden nog steeds.

Een nieuw land geeft nieuwe kansen. Ik had voor vertrek al wat rond zitten neuzen wat er beschikbaar was. Singapore bezit een groot dierenasiel en gelukkig ontelbaar veel dierenklinieken. Her en der stonden wat vacatures online, nou, daar moest wel wat te halen zijn.

Maar hoe dichter we bij ons vertrek in Singapore kwamen en hoe meer ik las over de werksituaties daar, des te sneller kwam ik er achter dat werk vinden in Singapore niet altijd even gemakkelijk was. Veel mensen hebben ontzettend veel moeite om werk te vinden. Zoals ik in Amerika deed, hield ik mijn verwachtingen laag. Werk was financieel immers niet genoodzaakt, maar zou wel leuk zijn.

Deze lieverd houdt mij gezelschap tijdens de lunch


Waar feestjes al niet goed voor zijn

In tegenstelling tot Amerika mocht ik bij aankomst in Singapore direct op zoek naar werk. Geen extra aanvragen voor een werkvergunning. Heerlijk!

Ik besloot het rustig aan te doen en eerst goed te settelen voordat ik actief op zoek zou gaan naar werk. Echter, in de tweede week leerde ik iemand kennen die een vriendin had die in een dierenkliniek werkte. Zij zou eventueel wel wat voor mij kunnen betekenen. De dag erop trok ik mijn stoute schoenen aan en nam contact met haar op via Facebook, met de simpele vraag hoe de baanzekerheid was binnen de branche. Meer niet. Ze antwoordde me terug dat ze met haar baas ging praten en of ik mijn cv op wilde sturen. Niet veel later kreeg ik van haar baas een reactie of ik langs wilde komen voor een gesprek.


Een vreemde meeloopdag

De sollicitatieronde ging goed en we maakten een afspraak voor een meeloopdag. Normaal gesproken wordt er van je verwacht dat je ook wat skills laat zien, zodat ze weten wat ze aan je hebben of wat je nog moet leren. Ik probeerde me van mijn goede kant te laten zien en mee te draaien in het team, echter leek niemand daar echt van gediend te zijn. Ik mocht niets doen af aanraken. Uit fatsoen probeerde ik vragen te stellen en interesse te tonen. Hierop kreeg ik korte antwoorden en na een uur wist ik niets meer te verzinnen. De rest van de dag heb ik maar wat in de rondte gestaan en ontelbaar vaak op de klok gekeken. Niet wat ik gehoopt had.


Mijn eerste lokale baan in Singapore is een feit

Hoe dan ook, ze vonden me een geschikte kandidaat. Hoewel het nog een maand duurden voordat ze mijn LOC (Letter of Consent), een officieel papiertje van de overheid dat ze goedkeuren dat ik ga werken, geregeld hadden. Ondanks mijn vreemde gevoelens over deze plek ging ik toch met volle moed aan de slag. Ik had zin om nieuwe skills te leren en mijn carrière een stapje hoger te brengen.

Na drie maanden schoonmaken en tig pogingen om mijn skills te tonen of nieuwe te leren, begon de moed een beetje weg te zakken. Mijn proefperiode was voorbij en ik kreeg een functioneringsgesprek. Ze waren super tevreden. Nou, ik niet. Ik deed mijn zegje en ze gingen kijken wat ze konden regelen. Het punt was dat anderen voor mij grote fouten hadden gemaakt en ze daardoor voorzichtig waren. Ze dachten dat ik deze fouten ook zou maken. In mijn optiek té voorzichtig en zelfs mensen geen kans geven fatsoenlijk iets te leren maar oké.


Er veranderde niets

Drie maanden later was er nog niets veranderd. Het leek wel of niemand mij iets wilde leren, fatsoenlijk dingen uit wilde leggen en ik was het meer dan beu. Ik kreeg geen contact met de meeste locals die er werkten, wat ik ontzettend jammer vond. Ik besloot na lang wikken en wegen ontslag te nemen. Het eerste wat me gevraagd werd was of ik gepest werd. Serieus? Dat zegt al genoeg over het team en de leiding lijkt me…

Zorgen voor kritieke patiënten op de intensive care unit


Even rustig aan doen

Ik baalde enorm dat ik amper wat geleerd had en het afgelopen half jaar leek wel een waste of time. Ondertussen deed ik vrijwilligerswerk voor een straatkattenorganisatie, helpen met hun Facebook en Instagram. De eigenaresse vertelde me dat ze iemand kon die in een andere kliniek werkte, of ik eventueel daar interesse in had. Is goed zei ik, denkend dat er toch niks uit zou komen. Ik wilde bovendien even wat anders doen.

Dezelfde week nog kreeg ik bericht van degene die in de kliniek werkte. Ze zochten iemand voor aan de balie. Als ik iets niet wil is het dat wel! Ik bedankte haar en zei wellicht later beter. Ze drong aan dat ik mijn cv op moest sturen en dan zou ze kijken wat de mogelijkheden waren. Het kan er maar liggen, dacht ik, wie weet.


Een tweede lokale baan in Singapore

Niet veel later werd ik uitgenodigd om op gesprek te komen. De manager wist zelfs de meest simpele dingen niet te vertellen over de kliniek, zoals hoeveel dieren ze jaarlijks behandelen. Weer een vreemd gesprek. Zal wel typisch van hier zijn.

Ik werd ook hier uitgenodigd voor een meeloopdag. Ik wees de eerste af omdat ze wilde dat ik avond- en nachtdiensten zou draaien. Nee bedankt! Snel kwam ze er van terug dus besloot ik toch eens mee te lopen. In tegenstelling tot de vorige meeloopdag was deze wel ontzettend leuk. Ik mocht dingen doen en kreeg antwoord op mijn vragen.

Ik werd aangenomen als ‘verzorgster van kritieke patiënten’ en mocht meedraaien met de anesthesie-afdeling. Iets wat ik super graag wilde.


Ineens gaat het helemaal mis

De eerste maanden waren overweldigend. Ik had zo veel om te leren en in te halen op anderen. Ze besloten me tijdelijk op een andere afdeling te zetten zodat ik wat meer basis dingen leerde en daarna kwam ik weer terug bij de anesthesie. Alles ging goed totdat ik hoorde dat de dierenarts waarmee ik samenwerkte weg ging. Als gevolg daarvan ging het hele team weg, behalve ik. Als nieuweling stond ik ineens aan het hoofd van de afdeling.

Dit leverde mij (vrijwillig verplicht) een hoop nieuwe taken op waar ik niet geschikt voor was en het vooruitzicht dat ik in moest springen wanneer dieren dood gingen tijdens een operatie gaf me enorme stress. Dit wilde ik niet op mijn geweten hebben! Ik deed meerdere pogingen om overgeplaatst te worden naar de andere afdeling waar ik het wel naar mij zin had maar tevergeefs. In totaal waren zo’n 15 collega’s over 3 afdelingen weggegaan in twee à drie maanden tijd. Dit zegt ook echt precies iets over het management van het bedrijf.

Er werden door nieuwe artsen nieuwe regels ingezet die levensgevaarlijk waren voor de dieren. Niemand was er blij mee. Ondertussen hoorde ik ook dat de zaakjes financieel niet op orde waren en kregen wij veel te laat uitbetaald, zonder enige uitleg of excuus. Ook kwam ik er via via achter dat overuren helemaal niet uitbetaald werden! Ik had geluk in het anesthesieteam te zitten waardoor ik deels mijn overuren uitbetaald kreeg. Het eerste half uur moest ik gratis werken.

Ik besloot ook hier, na bijna een jaar gewerkt te hebben, ontslag te nemen. Er waren teveel dingen niet pluis, management kon het niets schelen en er werden geen fatsoenlijke oplossingen gevonden voor problemen. Ik vond het ontzettend jammer. Ik leerde hier veel maar wilde simpelweg de verplicht opgelegde verantwoording (nog) niet.

Belangrijke lessen leren tijdens een operatie aan de wervelkolom van een kat


Een schuldgevoel

Ik voelde mij best schuldig om tot twee keer toe ontslag te nemen bij een lokale baan. Vrienden doen er maanden over, sommigen zelfs een jaar of langer, om een lokale baan te vinden. Solliciteren zich dood maar kunnen niet aan de bak, terwijl ik in de derde week van onze verhuizing een brief opstuur en meteen aangenomen word, vervolgens ontslag neem en een maand later alweer een nieuwe baan heb. Heel eerlijk was ik beide keren ook niet echt heel hard op zoek naar werk.


Werken bij een lokale baan in Singapore is echt heel anders

In Singapore is de werkcultuur compleet anders. Kom je in een westers bedrijf terecht, dan heb je geluk. Hier zal de werkcultuur je bekender voorkomen dan bij een lokaal bedrijf. Lokale bedrijven hebben namelijk een meer traditioneel Aziatische werkcultuur. Karakteristieken zijn: De groep is belangrijker dan een individu, het uit de weg gaan van onzekerheid, grote ongelijkheid tussen werknemers, en bedrijven oriënteren zich op de toekomst en niet echt wat er in het nu gebeurd.

Omdat Singapore voor het grootste gedeelte uit Chinezen bestaat zie je dat de Chinese cultuur ook veel voorkomt op de werkvloer. Mensen in lagere posities bijvoorbeeld horen geen vragen te stellen wanneer er keuzes gemaakt worden door het management en een andere mening hebben kan echt uit den boze zijn.

In Singapore wordt heel hard en fanatiek gewerkt. Echter, ik vind dat er wel iets tegenover moet staan en dat is iets wat vaak mist in Singapore. Ondanks dat er wel een paar regelgevingen zijn vanuit de overheid trekken de werknemers van een lokale baan in Singapore vaak aan een heel kort eind.

In Singapore zie je bijzondere dieren in het ziekenhuis zoals deze slow loris


Dingen die mij opvielen tijdens het werken bij een lokale baan in Singapore

  • Parttime werken in Singapore wordt wat vreemd gevonden. Mensen vragen zich dan ook serieus af wat je de rest van de tijd doet als je niet werkt. Er is over te onderhandelen als ze je graag genoeg willen hebben. Je zult er overigens wel echt naar moeten vragen.
  • Er worden veel uren gemaakt. Heel veel! Een werkweek ligt tussen de 40-45 uur. In werkelijkheid wel hoger.
  • Overwerken is niet verplicht maar wordt eigenlijk wel standaard verwacht. Het is zeker niet erg om af en toe over te moeten werken als het druk is, maar niet standaard elke dag. Best lastig om dit aan te geven.
  • Een teamspeler zijn is ontzettend belangrijk. Er wordt raar gekeken als je iets niet voor een collega wilt doen of geen overuren wilt maken, ook al gaat dit ten koste van jezelf.
  • Voor veel banen worden overuren niet uitbetaald! Als ze wel uitbetaald worden dan worden ze vervolgens per half uur uitbetaald. Werk je 20 min extra, dat is dan pech.
  • Je baas of collega is er niet vies van om je te beschamen wanneer je een fout maakt of iets niet weet. Je werkt hier immers al zo lang, dat hoor je te weten. Soms gaan het zo ver dat ze zelfs staan te schreeuwen!
  • Ze zijn hier soms ontzettend bang dat er fouten gemaakt worden. Mocht dat echt iets zijn waar klanten de dupe van worden dan wordt dat gezien als gezichtsverlies. Niet alleen voor jou, nee meteen voor het hele bedrijf.
  • Singapore heeft meerdere officiële talen: Engels, Chinees, Maleisisch en Tamil. Kom je in een lokaal bedrijf terecht, verwacht dan dat er veel Chinees gepraat wordt onderling.
  • Ben je ziek dan moet je een ‘MC’ of medical certificate halen bij de dokter. Werken in een dierenkliniek is emotioneel uitputtend en dus pas als je fysieke klachten krijgt kun je thuis blijven. Zelfs al ben je doodziek dan moet je nog zo’n papiertje halen. Je krijgt anders gewoon niet uitbetaald.
  • Singapore heeft een schuldcultuur. Als er een probleem is zoeken ze liever een schuldige in plaats van het probleem meteen op te lossen.

Heb jij ook zulke ervaringen meegemaakt in het nieuwe land waar je woont? Laat ons weten waar je woont en wat je het meest opgevallen is!


Lees hier meer over wonen
en werken in Singapore

Leave a Reply

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *