Emigreren naar een dorpje in Noord-Zweden: Suzanne werd opslag verliefd

‘Emigratieverhalen’ is een gastrubriek waarin emigranten vertellen over hun emigratie naar het buitenland. Raak geïnspireerd door hun verhuisverhaal, emigratie- en reistips! Wanneer ga jij het avontuur aan?

In deze editie lezen we het emigratieverhaal van Suzanne. Ze is samen met haar dochter in de herfst van 2019 verhuisd naar een dorpje in Noord-Zweden. In dit interview verteld ze waarom ze het zo heerlijk vindt om in Noord-Zweden te wonen. Suzanne deelt de prachtigste foto’s op haar Instagram account. Neem daar zeker een kijkje!

Ben jij een emigrant en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Bezoek dan deze pagina en neem contact met mij op!

Vertel, wie ben je en waar kom je vandaan?

Hej, ik ben Suzanne en ik woon sinds mijn 45^e in het noorden van Zweden, in een klein dorpje tussen Umeå en de grens van Lapland. Ik ben opgegroeid in de buurt van Utrecht en ben na mijn studie blijven plakken in en rond Delft, het laatst in Schiedam. Ik heb tijdens mijn studie vier maanden voor stage in Colombia gezeten. Daar kreeg ik het reisvirus goed te pakken. Ik heb sindsdien vijf werelddelen gezien op alle reizen die ik met mijn vrienden, partner en later ons gezin maakte. Maar nu woon ik sinds de herfst van 2019 dus in Västerbotten.

Wat was de reden om te emigreren naar Noord-Zweden?

Ik was 15 toen ik voor het eerst bergen zag, op een schoolreis door Frankrijk. Dat maakte grote indruk op me. Die ruwe rotslagen herinneren me eraan dat we op een planeet wonen, dat de wereld niet alleen maar uit door mensen gemaakte betonnen woonomgevingen bestaat. En ik hield van jongs af aan van het bos. Iedere vakantie wandel ik wel ergens in bos- en bergrijke omgeving. In mijn studietijd werkte ik achter de bar bij de Eland in Delft. Daardoor kreeg ik een fascinatie voor elanden.

Nadat mijn leven helemaal op zijn kop kwam te staan door scheiding en dementerende ouders, stond ik op een kruispunt: waar wilde ik wonen en mijn nieuwe leven opbouwen? Ik wist dat ik weg wilde uit de Randstad. Mijn oudste twee dochters studeerden al. De jongste zat nog op de basisschool.

Om even bij te komen van alles ging ik in de voorjaarsvakantie 2019 met mijn jongste dochter op vakantie naar Umeå, waar ik ook een middagje een presentatie voor mijn werk zou doen op de universiteit. Een Zweedse onderzoekspartner, met wie ik in een project samenwerkte, regelde een snowscootertocht voor ons en leerde ons in een dag de beginselen van skiën. Zowel mijn dochter als ik voelden ons als een vis in het water. We wilden eigenlijk niet meer weg! 

In de maanden daarna vielen eigenlijk alle puzzelstukjes op zijn plek: bos, bergen, elanden, rust, schone lucht, zicht op werk op de universiteit, een overvloed aan paardrijgelegenheden, goedkope huizen en ruimte… En die onderzoekspartner werd mijn nieuwe partner. In de zomer verhuisde ik al mijn spullen al. Het oude huis in Schiedam werd verkocht. En in de herfst reden we met m’n stadse Prius (die is ondertussen ingeruild voor een 4WD) in 2 dagen, 22 uur lang met 2 katten, de hond en de hamster, de laatste spulletjes en lieve afscheidscadeautjes, officieel naar ons nieuwe stekkie. 

Hoe ziet je leven er uit in Västerbotten?

Ons dorpje is uitgestrekt rondom een groot meer. We wonen in zo’n typisch Zweeds falun-rood houten huis. Met van die typische kleine bijgebouwtjes in de tuin, waaronder een houtsauna. In de verte zie je 3 andere huizen/boerderijen. Er zijn veel berken- en dennenbomen hier. Ons huis ligt op een heuvel en onderaan het veld hebben we een eigen ‘tiny forest’ waar ik ’s ochtends met de hond loop en een kreek die aan de ene kant naar een oude watermolen ruïne met waterval en aan de andere kant naar het meer gaat. Met de kayak ben je daar zo.

Sinds maart ’20 werken we vanuit huis en wandelen we iedere lunchpauze in de natuur om ons heen. In de zomer door de heuvelachtige bossen en hartje winter over de wegen en snowscooterpaden door de velden en het bos. 

Mijn dochter is nu 11 en gaat naar een klein streekschooltje, waar ze met drie leerjaren in een klas van 17 kinderen zit. Het schooltje staat midden in het bos, heeft een eigen ijsbaan, een langlaufpad door het bos, en een grote bosspeelplaats. Ze krijgen warme lunch en snacks die door de ‘schoolmoeder’ vers gemaakt worden. Ik breng mijn dochter iedere morgen naar school. In de zomer fietst ze 15 km op haar e-bike over de bergweg terug naar huis. In de winter brengt iemand haar naar de kommunschool of naar huis. Ons huis ligt niet aan de busroute, maar er zijn wel kommunschoolbusjes die langsrijden.

Mijn dochter gaat 3-4 keer per week paardrijden. Ze mag een vaste pony verzorgen op een prachtige traditionele Noord Zweedse Werkpaarden-boerderij en heeft op een manege rij- en springles. Heerlijk om buiten te zijn met haar, zowel in de zomer (20-25 graden) als de winter (meestal rond het vriespunt, maar ook perioden met tot wel -30 graden onder nul!). Er bestaat geen slecht weer, alleen maar slechte kleren. We hebben direct geïnvesteerd in goede winterkleding!

Ben je tegen grote cultuurverschillen aangelopen na de emigratie of heb je snel je draai kunnen vinden? 

In de herfst en winter was ik druk met alles regelen: persoonsnummer, werk, verzekering, belasting, auto enz. Sommige van die processen duren nog steeds, zoals bijvoorbeeld de kinderbijslag. De bureaucratie en het systeemdenken hier zijn voor mij het grootste cultuurverschil. ‘Even iets regelen’ bestaat hier niet. Ik ben daar ondertussen aan gewend en wacht gewoon rustig af.

Ook al zeggen ze dat de Noord-Zweden wat stugger zijn, de mensen om mij heen zijn heel hartelijk en ik voelde me meteen welkom. Ook online op mijn werk, een meer internationale omgeving, lukte het toch om mensen te leren kennen. Inclusie staat hier hoog in het vaandel, dat merk je wel. En als je in de Fika-cultuur stapt, de koffiepauzes, integreer je snel.

Het werktempo is hier realistischer, lager dan in Nederland, maar daardoor wordt er minder afbreuk aan de kwaliteit gedaan. Dat vind ik een verademing. Mijn dochter vindt de kinderen hier op school veel braver dan in Nederland, daar is ze wel blij mee. En de leraren zijn relaxed en laten de kinderen meer dingen zelf bepalen. 

Wat vind je het leukste van wonen in Noord-Zweden?

Er is nog geen dag voorbijgegaan waarop ik niet mijn camera heb gepakt om iets prachtigs te fotograferen. De allermooiste zet ik op mijn Instagram. Het landschap verandert dagelijks, de prachtige kleuren van de zonsopkomst en -ondergang kunnen bijna onrealistisch zijn. We zien af en toe het Noorderlicht in de tuin. En… we komen geregeld elanden tegen!! Vooral op weg naar school ’s ochtends, soms wel 5 bij elkaar.

En het andere wild rondom ons huis en dorp is ook niet mis: hermelijntjes, vossen, bevers, herten, rendieren, kraanvogels, eekhoorns, etc. Ook hebben we sporen van lynxen en van de berenfamilie die op de berg aan de overkant van de weg schijnt te wonen gezien. Als ik op mijn veranda zit met een kopje thee, onder de warmtelamp op m’n IKEA schapenvachtje, te genieten van het uitzicht, dan denk ik vaak ‘wat een sprookje, om hier te wonen!’

Zijn er ook dingen die je niet zo leuk vindt?

Je bent echt afhankelijk van de auto. En ik mis het even een terrasje pakken in Nederland, of eten laten bezorgen als je geen zin hebt om te koken. 

Hoe ziet de emigranten (of expat) gemeenschap eruit in Västerbotten? Is deze er of juist helemaal niet?

Er wonen zeker Nederlanders in Umeå. Maar omdat ik vlak voor de corona-crisis ben verhuisd ben ik nog niet op zoek gegaan naar de expat gemeenschap. Wel zit ik op verschillende Facebookgroepen en hebben we met een van die groepen een keer in een park in de stad afgesproken met een aantal Nederlanders die in de buurt wonen. Dat was erg gezellig. Na corona is dat zeker voor herhaling vatbaar. Op de universiteit werken ook meerdere Nederlanders. Een daarvan ken ik nog uit mijn studietijd!

Heb je tips voor mensen die ook interesse hebben om te emigreren naar Noord-Zweden?

Tja, ik heb mezelf eigenlijk niet aan alle tips die je zou kunnen bedenken gehouden. Ik heb niet eerst de taal geleerd, eerst werk gevonden, of eerst in alle seizoenen eens op vakantie geweest. Ik heb het niet jaren van tevoren gepland. Ja, ik ben met Duolingo begonnen toen we op vakantie gingen en heb dat een jaar lang iedere dag gedaan, toen had ik alle lessen af. Maar eigenlijk zijn we gewoon gegaan, op basis van eigen vermogen, in vertrouwen dat alles goed zou komen. Wat me wel geholpen heeft is om wat informatie en vragen mee te lezen in Facebookgroepen die over wonen in Zweden gaan. En als je een gerichte vraag hebt krijg je daar vaak ook goed antwoord op.

Wat zijn de hoogtepunten van Noord-Zweden? Wat moeten we echt gezien of gedaan hebben?

Actieve wintertours, te paard, op de snowscooter of met een hondenslee. De bergen zijn prachtig en de sneeuwlandschappen zo sprookjesachtig. Een trektocht in diezelfde bergen in de zomer is ook een aanrader.

Ik vind Grönfjäll erg mooi. En vlak bij ons is een elandenboerderij, Älghuset in Balsjö. Als je geen geluk hebt in het wild, is dat echt een aanrader. Ze zijn alleen in de zomer open, maar dan kun je kalven aaien en tussen de volwassen dieren lopen. Sommige zijn 2 meter hoog! De eigenaren weten alles wat je maar wil weten en er is een film en expo.

En als je van paardentochten houdt, dan kan ik Backfors Gård van harte aanbevelen. Ook leuk om te volgen op Instagram, prachtige foto’s! 

Kom je nog wel eens naar Nederland?

Ja, als het binnen de regels rondom corona gaat, proberen we in de vakanties naar Nederland te gaan. Maar dat was niet zo vaak de afgelopen tijd en niet alles wat ik dan zou willen doen was mogelijk. Ik zoek natuurlijk mijn volwassen dochters en mijn familie op en de jongste gaat naar haar vader. Ik geniet van een terrasje pakken met mijn vrienden of mijn zus. En in de koffer terug naar huis gaan Indische kookproducten, zwart wasmiddel, anijshagel en ontbijtkoek. En mijn oudste twee dochters, als hun roosters het toelaten!

Lees hier meer emigratieverhalen