Mentale gezondheid: Ik kreeg paniekaanvallen in Singapore

Sinds de komst van corona zijn we steeds meer gaan kijken naar onze mentale gezondheid. Waar we eerst laat op de avond nog ‘even’ die mailtjes zouden beantwoorden plannen we nu een me-time sessie in en leggen we onze telefoon weg. Ook lijkt de donkere sluier die over de mentale gezondheid hangt steeds meer op te lichten. Dat is goed nieuws natuurlijk! In dit artikel vertel ik je mijn struggles met onverwachte paniekaanvallen en geef ik tussendoor enkele tips die je hopelijk op weg kunnen helpen als je ook klachten hebt.

Waar komt een artikel over mentale gezondheid ineens vandaan?

Ha! Een reis- en emigratieblog en een artikel over je mentale gezondheid, dat gaat juist hartstikke goed samen! Emigreren, maar ook langdurig reizen kunnen verschillende psychologische klachten met zich meebrengen. Hier schreef ik al eerder een artikel over.

De reden waarom ik hier nu over schrijf is dat ik eindelijk klaar ben om mijn verhaal te delen met anderen. Ja, ik heb me maanden geschaamd voor mijn klachten. Maar de coronaperiode brengt zoveel stress met zich mee (niet alleen over corona maar vooral de gevolgen ervan) waardoor je last kunt krijgen van psychologische klachten waarvan je niet eens wist dat je ze had. Ik hoop anderen te kunnen helpen die ook psychologische klachten hebben, op dezelfde manier zoals anderen dat ook bij mij hebben gedaan.

Ik wist niet wat er met me aan de hand was

In de herfst van 2020 kwam ik ook in aanraking met mentale gezondheidsproblemen. Tijdens een wandeling in het buitengebied van Singapore (ja, dat bestaat!) werd ik heel erg beroerd. Hartkloppingen, licht in mijn hoofd, gevoel van flauwvallen, koud zweet, misselijkheid en voelde me slap. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar was even helemaal de weg kwijt. Eenmaal thuis en na een uurtje slapen, was ik weer de oude.

Maar de dagen erop kreeg ik, zodra ik buiten kwam, precies dezelfde klachten. Hoe langer ik buiten bleef, des te erger. Na een week liet ik mezelf controleren bij de dokter, maar alles was in orde en ook mijn bloedwaardes. Fijn natuurlijk, maar daar waren de klachten niet mee verdwenen.

De symptomen werden op een gegeven moment zo erg dat ik bijna geen boodschappen meer durfde te doen in de supermarkt waar ik al jaren wekelijks kom, het openbaar vervoer liever niet meer wilde nemen en Willem aan de telefoon moest houden tot ik thuis was van een boodschap in het winkelcentrum waar ik een aanval kreeg. Na twee weken kreeg ik zelfs klachten wanneer ik alleen al dacht aan naar buiten gaan. Ongelofelijk!

Dat was natuurlijk helemaal niet goed en ik raadpleegde dokter Google: Ja, ik ben er ook zo een. Na wat lezen en mensen in mijn omgeving gesproken te hebben kwam ik erachter wat het was. Ik had hoogstwaarschijnlijk paniekaanvallen gehad. De dokter, de echte in dit geval, bevestigde dat. Ik kreeg medicatie en een verwijzing voor een psycholoog. Hier bleek dat ik door mijn aanvallen ook agorafobie ontwikkeld had, beter bekend als pleinvrees, wat ik overigens een verschrikkelijke term vind. Het is veel complexer dan bang zijn voor open ruimtes met veel mensen.

Ik nam contact op met de
Psycholoog op Afstand voor hulp

Een moeilijke weg naar herstel

Om echt van de klachten af te komen moet je natuurlijk alles zelf doen. Alleen praten met iemand helpt niet. Het doel: Zo veel mogelijk naar buiten gaan en de angst voor een paniekaanval overwinnen. In stapjes natuurlijk. De laatste twee maanden van 2020 waren dan ook behoorlijk emotioneel en vermoeiend. Continu de grens van de paniek en angst opzoeken vraagt echt heel veel.

Op sommige momenten was ik het ook enorm beu. Ik stopte er zo veel tijd en energie in dat de vooruitgang soms enorm tegenviel. Er was geen energie meer om te werken aan mijn website en leuke projecten, at slecht en had geen puf om te sporten. Ik wenste echt dat als ik morgen opstond dat het weg was.

Daarbij was ik als de dood om thuis vast te komen zitten. Het leven in Singapore speelt zich vooral buitenshuis af. Ik ging in het begin alleen met Willem op stap en probeerde zelf rondom het huis en in de buurt oefeningen uit te voeren. Sommige plekken moest ik wel 3 of 4 keer bezoeken om er geen klachten meer te krijgen. Later ging ik er alleen op uit met de mensen bij wie ik me het meest op mijn gemak voelde (en vol medicatie). Langzaam aan werd dit steeds beter en kon ik meerdere plekken bezoeken, ook alleen.

Een feest van herkenning

Psychologische klachten hebben kan erg eenzaam aanvoelen. Niemand ziet dat jij het moeilijk hebt in bepaalde situaties of misschien maar enkele symptomen. Daarbij kan het ontzettend moeilijk uit te leggen zijn wat jij door maakt. Dit was bij mij ook het geval. Ik kon met geen mogelijkheid uitleggen wat ik precies voelde, los van de waarneembare symptomen die ik had.

Het klinkt een beetje rot om te zeggen maar voor mij was het echt een feestje toen iemand voor de eerste keer tegen mij zei: ‘Joh, die klachten herken ik ook. Heb je ook zus of zo?’ OMG ja! Ik kon die persoon wel een dikke knuffel geven. Eindelijk begreep iemand hoe ik me echt voelde en wat ik allemaal moest doorstaan tijdens een paniekaanval in de supermarkt.

Ik kwam er ook achter dat naarmate ik meerdere mensen vertelde dat ik erge angst had, steeds meer mensen ook zeiden dat ze er last van hadden. Ik was erg verbaasd, maar het voelde wel heel prettig aan dat ik niet de enige was. Er was veel meer begrip dan ik in eerste instantie verwacht had.

Luister ook even naar deze podcast van La Vie Est Bo voor goede tips. Het was voor mij ook een wereld van herkenning.

Hoe gaat het nu met mijn mentale gezondheid?

Inmiddels gaan heel veel zaken al weer op de automatische piloot. Ik denk dat mijn redding geweest is dat ik er zo vroeg bij was. Ik slik geen medicatie meer, alleen af en toe nog een alternatief geneesmiddel, ashwagandha. Deze werd aangeraden door een vriendin. Het wordt vooral gebruikt in Afrika en India. Hier word ik echt merkbaar rustiger van en heeft geen negatieve effecten wat de ‘echte’ medicatie wel had.

Van het weekend hebben we samen voor de eerste keer weer een toeristisch uitje gemaakt, wat heel erg leuk was. Aan het einde van de dag breekt het me toch nog op en moet ik echt naar huis. Logisch natuurlijk, al die indrukken die ik allemaal weer opnieuw aan moet leren.

En de toekomst?

Deze periode mag dan wel heel moeilijk zijn geweest, maar ik heb ook ontzettend veel over mezelf geleerd. Mijn grenzen leren kennen en leren aangeven en er bij blijven! Het feit dat ik altijd al gevoelig was en zal blijven voor angst en paniekaanvallen en dat ik goed voor mezelf moet blijven zorgen vooral in tijden van stress. Ook heb ik geleerd dat ik super lieve mensen om mij heen heb waar ik echt van op aan kan als het even moeilijk gaat.

Was ik daar liever op een andere manier achter gekomen? 100% ja! Maar het is wat het is. Ik heb weer nieuwe energie en voor nu richt ik me op de laatste loodjes. Met de tijd hoop ik de angst voor een paniekaanval zelf ook kwijt te raken.

Heb jij last van paniekaanvallen of agorafobie?
Neem gerust contact met me op voor vragen of meer tips.