Emigreren naar Costa Rica: Anouk werd verliefd op een Tico

‘Emigratieverhalen’ is een gastrubriek waarin emigranten vertellen over hun emigratie naar het buitenland. Raak geïnspireerd door hun verhuisverhaal, emigratie- en reistips! In deze editie lezen we het emigratieverhaal van Anouk. Ze vertelt ons alles over emigreren naar Costa Rica. Het land van de Pura Vida!

Anouk woont sinds 2017 in Costa Rica. In dit blog deelt ze niet alleen haar persoonlijke emigratieverhaal maar ook handige reistips. Anouk heeft zelf ook een heel tof blog ‘Bestemming Pura Vida‘. Hier kun je alles lezen over reizen door en wonen in Costa Rica (klik hier voor haar Instagram account). Ook deelt ze mooie persoonlijke verhalen en ervaringen. Daarnaast is Anouk, samen met haar man, eigenaar van de ‘Calathea Lodge‘. Wil jij het echte Costa Rica zien? Noteer de lodge op je bucketlist en boek die overnachting!

Ben jij een emigrant en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Bezoek dan deze pagina en neem contact met mij op!

Vertel, wie ben je en waar kom je vandaan?

Ik ben Anouk, 30 jaar en ik kom uit de buurt van Nijmegen. Sinds 2017 woon ik in Costa Rica. Vanuit Nederland ben ik naar het kleine dorpje Dos Bocas in de buurt van Dominical verhuisd. 

Wat was de reden om te emigreren naar Costa Rica?

In eerste instantie ging ik voor een half jaar naar Costa Rica. Ik was gevraagd om op een lodge en huis te passen. Dat zou ik niet alleen kunnen doen: ik kende de omgeving niet, de locatie lag in de jungle en ik sprak amper Spaans. Er werd een collega voor mij gezocht. Deze heb ik pas ontmoet aan de start van de zes maanden en het bleek een goede match. We waren namelijk al snel hartstikke verliefd. Zo ontmoette ik dus Eliseo en inmiddels zijn we meer dan twee jaar getrouwd. Eliseo komt uit het dorpje Dos Bocas en hij wilde hier graag weer wonen. We hadden de mogelijkheid om op de grond van mijn schoonouders ons huis te bouwen. Op deze manier konden we vrij makkelijk samen starten. 

Hoe ziet je leven er uit in Dos Bocas?

Dos Bocas is echt een dorp op het platteland. Het is een gemeenschap van ongeveer 60 personen. Je mag het een dorp noemen omdat er een basisschool is, er is een kerk en een voetbalveld. Meer is er eigenlijk niet. Het is enigszins afgelegen en ik kan dan ook niet zomaar de bus pakken om ergens naartoe te gaan. De dichtsbijzijnde halte ligt op 8 kilometer (ongeveer 20 minuten rijden)! Deze weg is niet geasfalteerd en slingert door de jungle en langs de rivier. Ik ben eigenlijk altijd in en om het huis dus ik vergeet wel eens dat het zolang duurt voordat je bij de snelweg bent. 

We leven dan ook bijna zonder voorzieningen in onze directe omgeving. Mijn schoonouders naast ons zijn de eigenaren van thermale baden en hebben hier een klein restaurant bij. Hier worden de typisch Costa Ricaanse casado’s geserveerd: rijst, bonen, groente en vis of vlees. Eliseo en ik zijn Calathea Lodge gestart, maar als gevolg van het coronavirus en het wegblijven van het toerisme zijn we een buurtwinkel begonnen. Hier verkopen we het hoognodige voor in de keuken, maar ook friskdrank en ijsjes. Door onze werkzaamheden en de afgelegen locatie zit een bezoekje aan de bioscoop er dan ook niet zomaar in. Ik ga ook nooit naar een sportles of ergens iets drinken. 

Wonen in de natuur van Costa Rica

We wonen in de natuur en leven ook in het ritme dat dit met zich meebrengt. Rond 5:00 uur wordt het licht en rond 18:00 uur is het donker, door het jaar heen zit hier weinig verschil in. Als het donker wordt is het ook snel pikkedonker. Tussen 5:00 uur en 6:00 uur staan we op. Ik start de dag met het verzorgen van onze kippen en ik ga een stukje wandelen met onze honden. Eliseo of ik open de winkel om 7:00 uur. Meestal gaan we één keer in de week inkopen doen, dit is voor mij een fijn moment om er even tussenuit te zijn.

Ik vergeet dus wel eens dat we afgelegen wonen en ik verveel me nooit, maar onlangs kwam het voor dat ik een maand lang niet uit Dos Bocas was geweest. Dat was toch wel lang, dus ik probeer toch altijd wel mee te gaan. 

‘Het klimaat kan erg vochtig zijn’

Onze regio kent een zomerperiode van december tot en met april en een regenperiode van mei tot en met november. Het klimaat is vochtig, maar oktober en november zijn de natste maanden van het jaar. Het afgelopen jaar hadden we als indirect gevolg van Orkaan Eta vier dagen lang regen.

Waar in de zomer de zon erg sterk is en de schone was ontzettend snel droogt buiten, moeten we tijdens dagen met veel regen langer wachten. Echt helemaal droog wordt het niet maar dat verschil merk ik eigenlijk niet meer. Dat kreeg ik door toen ik eens onze tas uitpakte toen we op een andere bestemming in Costa Rica waren. Ik dacht: ‘Ik had de was toch droog van de lijn gehaald?’ Het klimaat is dan ook zeker niet geschikt om boeken en foto’s te bewaren. Ons huis is ook sowieso helemaal open, dus eigenlijk leven we altijd buiten en in het vochtige, tropische klimaat. 

Ben je tegen grote cultuurverschillen aangelopen na de emigratie of heb je snel je draai kunnen vinden? 

In eerste instantie dacht ik niet dat er grote cultuurverschillen zouden zijn. Ik ervaar de Costa Ricanen als heel erg gastvrij en voelde me al snel welkom en thuis. Maar nu na drie jaar merk ik dat eigenlijk alles wel anders is.

We wonen naast mijn schoonfamilie en we leven in zekere zin ook samen, maar we kunnen ook wel onze eigen gang gaan. Zo eten we regelmatig daar maar er zit een limiet aan de hoeveelheid rijst en bonen die ik wil eten dus ik maak ook regelmatig pasta. Of ik bak pannenkoeken, daar kan ik Eliseo ook blij mee maken. Het is gebruikelijk hier dat familie vaker samen woont en voor elkaar zorgt. De oma van Eliseo die 104 is geworden woonde bijvoorbeeld bij een van haar kinderen, de familie zorgde voor haar. Drie van de zes kinderen van mijn schoonouders wonen in Dos Bocas. Mijn schoonzus is hier mantelzorger voor mijn schoonouders, zij zijn al wat meer op leeftijd. Het is dus niet alleen Eliseo en Anouk, maar we zorgen voor elkaar. 

‘Pura Vida’, het levensmotto van de Tico’s

Natuurlijk is er ook de ‘pura vida’: het levensmotto van de Tico’s. In een gesprek kan het alles betekenen: hallo, hoe gaat het?, het gaat goed, dank je wel of tot ziens.

Maar het is ook de manier van leven. Genieten van elke dag, van elk moment, van je familie. Leven met de dag, daar zijn wij Nederlanders over het algemeen niet zo goed in. Dat was voor mij dan ook een grote overgang. In het dagelijks leven wordt er ook veel naar het geloof verwezen, dit was voor mij ook even wennen. ‘We zien elkaar morgen, als God het wil.’ We kunnen niets plannen, we moeten maar afwachten hoe het gaat verlopen.

Ondanks de verschillen voel ik me hier heel erg thuis, maar er zijn momenten dat die verschillen wel eens lastig zijn. Gelukkig zijn die momenten van tijdelijke aard. 

Wat vind je het leukste van wonen in Costa Rica?

We wonen heerlijk in de natuur. Dat doet me echt goed. En Costa Rica staat daar ook om bekend: een kwart van het land is beschermd natuurgebied. Ik geniet enorm van de vlinders en van de vogels die ik elke dag zie. Soms zien we ook andere, grotere dieren. Costa Rica is ook heel divers qua natuur. Elke regio is wel weer anders. Ik heb dan ook niet echt de behoefte om een vakantie naar een ander land te plannen (behalve dan een bezoek aan Nederland), er is nog zoveel te ontdekken in Costa Rica!

Zijn er ook dingen die je niet zo leuk vindt?

Door onze afgelegen locatie en doordat we eigenlijk elke dag aan het werk zijn kan ik niet zomaar ergens naartoe. Soms mis ik dat wel. In Nederland kan je lekker op de fiets zo overal naartoe. Ik heb ook nog geen vriendschappen kunnen sluiten dus de wereld is soms wat klein. 

Hoe ziet de emigranten (of expat) gemeenschap eruit in Costa Rica? Is deze er of juist helemaal niet?

In Costa Rica wonen veel buitenlanders, met name Amerikanen. Vooral de provincie Guanacaste in het noordwesten is populair maar door het land heen zijn er bepaalde dorpen of gebieden waar veel emigranten wonen. In mijn directe omgeving woont een enkele Europeaan, ik woon echt in een Costa Ricaans dorp. Het zijn met name personen die graag hun pensioen in Costa Rica door willen brengen. Het is niet zo eenvoudig om een verblijfsvergunning te krijgen en als buitenlander mag je niet zomaar werken in Costa Rica. Er zullen dan ook veel buitenlanders zijn die op een toeristenvisum verblijven en door middel van ‘border runs’ deze steeds weer opnieuw aanvragen. 

Heb je tips voor mensen die ook interesse hebben om te emigreren naar Costa Rica?

Bekijk welke mogelijkheden je hebt om een verblijfsvergunning aan te vragen. Leer de Spaanse taal spreken, buiten het toerisme om spreken niet veel Tico’s Engels. Zelfs niet bij migración, daar waar je de verblijfsvergunning moet regelen. Doe goed onderzoek naar de verschillende regio’s. Zo is het klimaat overal weer anders en zijn er niet overal voorzieningen qua gezondheidszorg. 

Wat zijn de hoogtepunten van Costa Rica? Wat moeten we echt gezien of gedaan hebben?

Eerder dit jaar bezochten we Rio Celeste in Nationaal Park Volcán Tenorio. Dat was echt bijzonder, deze rivier is namelijk heel erg blauw! Door een samenkomst van bepaalde mineralen met een bepaalde ph-waarde kleurt het water zo. Heel bijzonder om te zien!

Ook vond ik de bestemmingen die we op het schiereiland Osa bezochten bijzonder. In Nationaal Park Corcovado zagen we met een dagtrip veel verschillende dieren. In het dorp Dos Brazos waren we juist off the beaten path en sliepen we in een hostel in de jungle. We konden hier niet met de auto komen, dus het kostte wat moeite maar dat was het zeer zeker waard!

Het is echt een aanrader om in Costa Rica een auto te huren. Zo kun je op bestemmingen komen die buiten de gebaande paden liggen. Je kunt het toeristische zo zeker vermijden. Het openbaar vervoer kan ook wat omslachtig zijn, dit vergt wat meer voorbereiding om te kijken hoe je van a naar b kunt komen. 

Kom je nog wel eens naar Nederland?

Ik probeer één keer per jaar naar Nederland te gaan. Dan ben ik vooral gezellig thuis bij mijn ouders en bezoek ik vrienden en familie. Het is altijd een vol programma en vermoeiend, ook al is het leuk om iedereen weer te zien.

Ik probeer eigenlijk altijd van alles wat te eten en vooral te genieten van het feit dat het aanbod weer zo divers is! In Costa Rica kun je in principe ook alles krijgen, alleen hebben producten die geïmporteerd moeten worden hoge importbelastingen. Hierdoor liggen de prijzen vaak relatief hoog.

Een stuk Nederlandse kaas koop ik dan ook liever niet in Costa Rica. Gelukkig maken ze bij ons in de buurt op de boerderijen ook lekkere kaas. Als ik weer terug naar Costa Rica ga neem ik altijd een paar pakjes stroopwafels mee. Sowieso voor Eliseo en zijn familie, maar ook om ze aan bekenden te geven om ze zo eens kennis te laten maken met iets uit Nederland. Mocht het zo uitkomen dan gaan er ook chocoladepepernoten mee, die zijn favoriet bij Eliseo! 

Lees hier meer emigratieverhalen