Emigreren naar Togo, Afrika: Mignon vertrok voor haar kinderen

‘Emigratieverhalen’ is een gastrubriek waarin emigranten vertellen over hun emigratie naar het buitenland. Raak geïnspireerd door hun verhuisverhaal, emigratie- en reistips! In deze editie lezen we het emigratieverhaal van Mignon. Zij vertelt ons alles over emigreren naar de bijzondere bestemming Togo in West-Afrika.

Samen met haar man besluit Mignon te emigreren naar Togo voor haar kinderen. Een spannend avontuur gaan ze tegenmoet! In dit artikel deelt ze niet alleen haar persoonlijke emigratieverhaal maar ook enkele leuke reistips. Mignon is het gezicht achter het super leuke Instagram-account Dutchies Emigreren, waar je de leukste verhalen kunt vinden van emigranten, expats en wereldreizigers. Daarnaast heeft ze een online atelier Wood & Cricket (Instagram-account) waar ze mooie handgemaakte producten verkoopt van getalenteerde lokale kunstenaars. Neem zeker even een kijkje!

Ben jij een emigrant en lijkt het je leuk om je verhaal te delen? Bezoek dan deze pagina en neem contact met mij op!

Vertel, wie ben je en waar kom je vandaan?

Hey, mijn naam is Mignon en ik kom uit Alphen aan den Rijn. Ik ben 36 jaar oud en woon nu iets langer dan een jaar in Togo, West-Afrika, met mijn gezin. Dit is de eerste keer dat ik zo’n avontuur ben aangegaan, maar Chris (mijn man) heeft al aardig wat landen op zijn lijstje staan.

Togo is geen alledaagse bestemming. Wat was de reden om hier naar toe te verhuizen?

Wij zijn verhuisd, omdat wij de kinderen heel graag hun andere afkomst wilden meegeven. Ze zijn nu op een leeftijd dat ze nog mee willen en openstaan zonder oordeel voor alles wat de mooie wereld ons te bieden heeft. Hoe gaaf is het als je later kunt zeggen: ‘Ik ken mijn beide afkomsten volledig en ik weet waar ik wil wonen als ik groot ben.’ Ik hoop dat wij hun dit nu kunnen meegeven door de keuze die wij voor hen maken.

Hoe ziet jullie leven en woonomgeving er nu uit?

Sinds een jaar wonen wij in het familiehuis van de moeder van Chris. Zij heeft meerdere huizen verdeeld over Lomé, en deze is opgeknapt voor ons. Het is een groot huis met veel te veel ruimte voor ons vieren, maar het werd ooit gebouwd voor Chris’ vader en moeder met hun vijf jongens. Ze zijn hier allemaal geboren. Ze zijn gevlucht toen Chris 8 jaar was omdat zijn vader in de oppositie zat tegen de corrupte president van die tijd. Daarna is dit huis verhuurd en gebruikt als opslag, dus nu blazen wij er nieuw leven in. Het huis staat midden in een woonwijk waar veel lokale mensen wonen, met hekken en prikkeldraad om het terrein. Mensen zijn erg vriendelijk en respectvol, maar er is helaas een groot verschil tussen arm en rijk. Dus je moet niet naïef zijn.

We hebben een bewaker, Abide (onze hulp in huis), Emefa (nanny) en een kok. Nu denk je misschien dat dit overdreven is, maar geloof me, ik wilde dit ook niet de eerste 9 maanden. Maar als je bedenkt dat er geen buitenschoolse opvang is en we allebei moeten werken, hebben we wel een nanny nodig. Abide is een meisje dat bij de moeder van Chris woonde. Zijn moeder vangt vaker meisjes op die werk zoeken in de stad Lome, zij helpen haar dan en zijn moeder helpt hun dan weer met opleidingen, enz. Toen wij hier aankwamen hadden wij en de kids meteen een goede klik met haar en ze kwam bij ons wonen.

“Wij hebben 4 hulpen in huis, wat net zoveel kost als de opvang in Nederland”

We zorgen ervoor dat ze wordt opgeleid door het atelier waarmee we samenwerken voor Wood & Cricket. Dit is wat ze graag wilde, haar eigen atelier in de toekomst, en daar gaan we zeker voor zorgen! De kok is hier pas een maand aan het werk en ook dit was een bewuste keuze omdat de supermarkt erg duur is en zij weet waar je gezond en betaalbaar eten kunt kopen. Dankzij haar zijn we nu ongeveer 100 euro per week kwijt aan boodschappen, in plaats van het zesvoudige. Dus geef ik dit graag uit handen haha. Het is hier ook normaal om werkgelegenheid te bieden als je het geld hebt. Waar we vroeger in Nederland alleen de buitenschoolse opvang betaalden, hebben we nu Emefa, Abide, een bewaker en een kok, inclusief boodschappen. En we betalen zelfs ver boven het gemiddelde.

Zijn jullie tegen cultuurverschillen aangelopen?

We moesten erg wennen. De eerste zes maanden waren echt allesbehalve makkelijk. Wat een cultuurverschillen en een ander leven! Pas na acht maanden kon ik me er helemaal aan overgeven. Een vakantie is echt anders dan ergens wonen. Ik miste de kleine dingen in Nederland, vooral het gemak! ooit ergens over na hoeven te denken, maar hier moet ik bij elke stap nadenken. Ik kan niet zomaar naar mijn vriendinnen fietsen, even naar mijn werk rijden, gewoon naar de supermarkt om lekker brood met iets lekkers te halen, enz. Dat ultieme vrije gevoel dat ik kende was even weg. Ik viel hier op, kende niemand behalve mijn schoonfamilie en had geen herkenbaar ritme meer. In Nederland wist ik op maandag hoe mijn week eruit zou zien, maar hier had ik ineens een lege agenda en moest ik alles opnieuw uitzoeken. Inmiddels vind ik dat heerlijk en zie ik wel hoe mijn week verloopt. Ik doe alleen de dingen op het gebied van werk die ik moet doen en andere verplichtingen voor de kinderen, maar verder loopt de week gewoon zoals hij loopt en doen we waar we zin in hebben.

Wat vind je het leukste van wonen in Togo en wat zijn de minder leuke kanten?

De stad lijkt in het begin een ongeorganiseerde plaats waar niets is, maar zodra je het leert kennen, is het geweldig. Er zijn mooie hotels, leuke strandtenten, heerlijke restaurants (je moet wel weten waar ze zijn). Maar wat ik het leukste vind, is vooral de creativiteit hier. Als je hier woont, zie je overal ateliers, mensen die prachtige meubels maken in afgelegen huisjes, onverwachte kerkdiensten bovenop huizen (ja, we horen dit elke vrijdagavond naast ons), skateparken, geweldige optredens van muzikanten (muziek is hier erg populair). En ja, zelfs hier hebben we ook gewoon een soort ballorig/monkey town. Het lijkt alsof er niks is, maar alles is er alleen dan een beetje anders.

“Het eerste jaar in Togo was behoorlijk hectisch”

Het eerste jaar was behoorlijk hectisch om te wennen en alles te regelen, maar nu we in het tweede jaar zitten, kunnen we echt genieten van het leven in Togo en alles wat de stad te bieden heeft. Ik beschrijf het altijd als een nieuwe baan, het eerste jaar is totale chaos en je moet jezelf opnieuw ontdekken, je plekje vinden, je valt op omdat je nieuw bent etc. In het tweede jaar ben je gewoon onderdeel van de organisatie haha. 

“Alles is anders”

Het is gewoon heel anders. Ik kan niet zomaar even op de fiets naar de supermarkt. Als we boodschappen willen doen, kunnen we naar een veel te dure (alles is geïmporteerd) supermarkt gaan, dus halen we alleen het hoognodige daar. Verder kopen we alle groenten en fruit op de markt, en alles voor een hele week kost gemiddeld 8 euro, en het is nog biologisch ook! Dit is slechts een voorbeeld van het andere leven hier. We hebben ook te maken met ongelijkheid in het land, corruptie, white privileges, onbekendheid met het land (veel mensen denken nog steeds dat heel Afrika één land is, haha, dus moeten we veel uitleggen over hoe het hier voor ons is), culturele verschillen en een andere manier van vrijheid. Denk aan bijvoorbeeld niet even naar mijn vriendinnen fietsen. Maar daar tegenover staat wel een veel minder drukke agenda en gewoon meer met de dag leven, zoals mensen hier doen. We hebben eigenlijk gewoon meer tijd voor elkaar. Die ruimte zorgt voor creativiteit merk ik zelf heel erg en dat is terug te zien in mijn bedrijf. 

Hoe ziet de emigranten (of expat) gemeenschap eruit in Togo? Is deze er of juist helemaal niet?

Vooral Franse expats wonen hier, vaak uitgezonden door grote bedrijven voor een paar jaar. Ze vinden het land geweldig en beschouwen het als een geweldige plek om vooral met kinderen te wonen, in vergelijking met veel andere landen in Afrika (hun woorden). Verder zijn er mensen zoals wij die vanwege hun afkomst teruggaan naar hun roots. Je ziet hier niet veel mensen die zoals bijvoorbeeld naar Bali, Portugal, enz., gaan om daar een ander leven op te bouwen.

Heb je tips voor mensen die ook interesse hebben om te emigreren naar Togo?

• Tip 1: Je moet echt mensen kennen; zonder contacten hier (familie of bijvoorbeeld een bedrijf) is het echt lastig om je in te burgeren. Alles draait hier om contacten. Families en achtergronden zijn hier erg belangrijk. 
• Tip 2: Leer Frans, want niet veel mensen spreken Engels. Dus het spreken van Togolees of Frans is een must. Of doe net zoals ik en gebruik je man als vertaler, haha.
• Tip 3: Sta open voor het loslaten van al je vooroordelen over dit continent. We hebben veel vooroordelen meegekregen via de media, en gelukkig klopt veel ervan niet.

Wat zijn de hoogtepunten van het gebied waar je woont? Wat moeten we echt gezien of gedaan hebben?

De stad Lomé is leuk, maar vooral geschikt voor een kort bezoek als je hier niet woont. Vooral Kpalimé is erg leuk en mooi. Het noorden schijnt ook geweldig te zijn, maar daar ben ik nog niet geweest. Over het algemeen is het binnenland hier prachtig! Uitstapjes naar Ghana en Benin zijn ook heel leuk. Togo is nog niet erg toeristisch opgezet, dus weet wat je doet en met wie. Je kunt me altijd een bericht sturen via Instagram als je Togo wilt bezoeken.

Ga je nog wel eens naar Nederland?

Ja, we komen zeker nog regelmatig naar Nederland. De afgelopen zomer zijn we daar geweest en we kunnen er echt van genieten. Als ik daar ben, wil ik meteen carpaccio en filet americain, haha, en de kinderen willen bitterballen met patat. Als we teruggaan naar Togo nemen we vooral kleding, drop, hagelslag en producten van de drogist mee die we graag willen hebben. We zijn niet weggegaan omdat we het daar niet leuk vonden; we vinden het er heerlijk en komen zeker weer terug. Ik geniet nu nog 100 keer meer van al die gemakken, fietsen, familie en vrienden bezoeken, dus ik zie het als het hebben van het beste van beide werelden en van beide werelden ons leven maken.

Meer leuke emigratieverhalen lees je hier!